Alles zelf doen maakt je onafhankelijk en sterk
Jarenlang heb ik in mijn eentje gezorgd voor mijn drie kinderen. Het riep een enorme bewijsdrang in me op. Koste wat kost zou ik aan de buitenwereld laten zien dat ik sterk en onafhankelijk was. Ervoor zorgen dat ik niemand nodig had leek alleen maar voordelen te hebben. Maar er was een keerzijde, er waren ook een aantal nadelen. Ik raakte meer en meer uitgeput en ging me steeds eenzamer voelen.
Voordelen van alles zelf doen
Na het verbreken van mijn huwelijk ben ik alleen gaan wonen met mijn drie kleine kinderen en stond er voor een groot deel alleen voor. Natuurlijk kon ik hulp en advies vragen aan vrienden en familie maar dat deed ik niet zo snel. Ik kon het in mijn eentje wel rooien. Dit had een aantal grote voordelen:
- Ik was onafhankelijk
- Ik was sterk
- Alles gebeurde op mijn manier
- Ik hoefde geen rekening met andere mensen te houden
- Ik had weinig last van gezeur of gezeik van andere mensen
- Ik had geen conflicten
- Ik stond bij niemand in het krijt
- Ik hoefde niemand (eindeloos) dankbaar te zijn
- Ik was trots op mezelf
- Alles wat ik bereikte had ik aan mezelf te danken
Nadelen van alles zelf doen
Toch merkte ik dat alles alleen willen doen niet werkt. Zeker niet in de periode toen mijn zoon drugs begon te gebruiken. Alles zelf doen kost heel veel tijd en energie. Niet alleen het zelf doen, maar ook het regelen met instanties, gesprekken op school en het opdoen van vaardigheden om met mijn zoon en zijn drugs gerelateerde problemen te leren omgaan, vergde veel van me. Hoe meer tijd het me koste, hoe minder tijd ik overhield om dingen te doen die me energie opleverden. Omdat ik mijn eigen draagkracht onderschatte en moeite had met het aangeven van mijn grenen en behoeftes, én deze beperking niet onder ogen zag, heb ik mezelf in de nesten gewerkt. Ik was in die tijd volledig uitgeput. Toch bleef ik volhouden. Hulp vragen was nog steeds geen optie. Ik kon het wel alleen!
Je stoot mensen ongemerkt af
Geloof het of niet, er zijn mensen in je omgeving die het heerlijk vinden om iets voor je te doen. Zonder bijbedoelingen. Bijvoorbeeld familieleden, vrienden, collega’s of buurtgenoten. In het begin zullen ze je regelmatig aanbieden om je te helpen. Als jij ze regelmatig de deksel op hun neus geeft omdat je denkt dat ze je toch niet zullen begrijpen, denken ze op een gegeven moment: “dan zoek het zelf maar uit.” En misschien kunnen ze niet de pijn en het verdriet voelen die jij voelt omdat je kind het leven niet aankan en zijn of haar gevoelens moet dempen met middelen. Maar dat wil ziet zeggen dat ze niks voor je kunnen betekenen. Mensen nemen afstand van je en nemen steeds minder contact met je op als jij je voor hen afsluit. Langzaam verdwijnen ze op die manier uit je leven waardoor jij wellicht denkt: “Zie je wel, andere mensen laten je altijd in de steek.” Vervolgens ga je nog meer zelf doen en ervaar je geen mentale of sociale steun meer.
Eenzaamheid
Hoe meer jij je afsluit voor de buitenwereld hoe groter de kans op eenzaamheid en uitputting. Er is niemand om mee te overleggen, om mee te praten, om je verdriet, pijn en andere emoties te delen. Er is niemand die je een spiegel voorhoudt en aan je vraagt waar je mee bezig bent. Je wereld wordt steeds kleiner. Doordat je ongemerkt mensen in je omgeving afstoot, raak je in een isolement waardoor je je nog eenzamer gaat voelen.
Leer hulp vragen
Veel zelf willen doen is prima, maar mocht je het nodig hebben vraag dan hulp. Leer hulp vragen en te ontvangen. Op momenten dat het je teveel wordt kun je jezelf ontlasten door te vragen of iemand wil bijspringen of je een luisterend oor wil bieden. Het levert je meer tijd, energie, rust en minder eenzaamheid op. Het vraagt van je om je oordeel over het vragen van hulp en hulp aannemen bij te stellen en dat je hulp leert ontvangen als iemand jou daadwerkelijk wil helpen. Uit ervaring weet ik dat het niet gemakkelijk is. Maar ook dat de beloning meer rust en een minder eenzaam leven is. De keuze is aan jou…
7 stappen om hulp te leren vragen
Van nooit iemand hulp vragen naar wel iemand om hulp vragen is een grote stap. Die stap kun je overbruggen door het heel rustig op te bouwen.
1. Heb je moeite met het woord “hulp”, bedenk dan een ander woord dat je wat minder onprettig vind klinken. Bijvoorbeeld steun.
2. Vraag steun voor iets voor iets wat niet zo belangrijk voor je is, wat je gemakkelijk zelf kan.
3. Zeg tegen een bekende bijvoorbeeld: “ik zoek iemand die mij kan ….(vul hier het probleem in wat niet zo belangrijk voor je is)
Weet jij iemand? “ Op die manier stel je jezelf niet al te kwetsbaar op en heb je waarschijnlijk minder last van een “nee” dan dat je vraagt of die bekende je kan steunen bij de verslavingsproblematiek van je kind. De kans is groot dat de bekende een naam van iemand noemt, of zelf aanbiedt je te willen steunen.
4. Laat je steunen en verduur het ongemak. Je loopt geen enkel risico want als het nodig is kan je het alsnog zelf doen.
5. Kijk tijdens het krijgen van steun weke oordelen er automatisch bij je naar boven komen over het vragen van hulp en geholpen worden. Bijvoorbeeld: “Hulp vragen is zwak.” Of: “Ik moet het zelf voor elkaar krijgen, anders ben ik een loser en heb ik gefaald.”
6. Mocht het ongemak groter zijn dan je eenzaamheid tijdens de aangeboden steun dan kun je de volgende keer steun vragen voor iets wat nog onbelangrijker is, of wat je nog beter zelf kan doen.
Mocht het ongemak kleiner zijn dan de eenzaamheid dan kun je de volgende keer steun vragen voor iets wat belangrijker voor je is, of iets wat je minder goed zelf kan doen.
Doe vervolgens weer stap 3 t/m 6.
7. Ga hiermee door totdat het vragen van steun je steeds gemakkelijker afgaat. Het bijstellen van je oordelen over het vragen van hulp en geholpen worden zorgen dat je meer en meer went aan het vragen en aanvaarden van hulp.
Het besef van de waarde van hulp vragen is een mega grote verandering voor me geweest. Ik hoop dat ik je met deze blog geïnspireerd hebt om ook drastische keuzes te maken. Je weet me te vinden als ik je kan helpen.
HELP JE MIJ DIT ARTIKEL TE DELEN? DANK JE WEL!
