03
jul

Een muur ter bescherming

Een moeder vraagt om advies. Haar zoon is opgepakt met een behoorlijke hoeveelheid drugs. Hij wordt verdacht van dealen. Sinds hij is opgepakt en vrijgelaten is hij verhard en ontwijkend. Niet meer zichzelf, niet meer voor rede vatbaar. Hij praat agressief en verwijtend.

Het slachtoffer

Iedereen heeft het gedaan, behalve hij zelf. Hij zit vast in patronen van het slachtoffer en de aanklager. Vast in zijn eigen afweersysteem, zijn beschermingsmechanisme. Moeder zit met haar handen in het haar. Natuurlijk keurt ze niet goed wat haar zoon gedaan heeft, maar ze wil hem ook niet laten vallen.

Niks heeft geholpen

Ze heeft in het verleden al van alles geprobeerd. Fel reageren, schreeuwen, boos worden, kritiek leveren, adviezen geven maar ook minder snel reageren, met hem praten, hulp voor hem zoeken, etc... Niks heeft geholpen. Ze is verdrietig. Ze leeft in een waas, alsof de dingen niet meer echt binnenkomen. Ze heeft te veel pijn en verdriet ervaren in het leven. Haar afweersysteem werkt op volle toeren. Instinctief is ze zichzelf aan het beschermen voor nog meer pijn en verdriet.

Vluchten voor kwetsbaarheid

Mensen zijn de meest kwetsbare wezens op aarde. Ze zijn geneigd om te vluchten voor kwetsbaarheid. En natuurlijk hebben we voor een deel bescherming nodig in het soms ‘harde’ leven. Bescherming is nodig voor het dagelijks functioneren, om ons te behoeden tegen pijn en ondragelijke kwetsingen. We hebben het nodig om te overleven. Maar enkel en alleen in de afweer en je beschermingsmechanisme zitten, is natuurlijk niet goed. Dan zit het systeem van afweer vast. Het moet een beweging zijn die op en neer gaat, vergelijkbaar met eb en vloed.

Een automatisch proces

Als er sprake is van te veel afweer dan gaat ons brein ons beschermen tegen ondragelijk kwetsbaarheid. Het bekende muurtje wordt opgetrokken en je wordt een soort van onbereikbaar voor emoties en gevoelens. Je laat niets of niemand meer écht toe omdat je bang bent voor nog meer kwetsingen, nog meer pijn en verwonding. Het is een automatisch proces waar je niet de baas over bent. Het overkomt je. Het gebeurt instinctief.

Chronische afweer

Het is niet erg als dit tijdelijk vastzit. Maar als de afweer chronisch wordt kunnen de problemen zich gaan opstapelen en wordt het steeds moeilijker om de gekwetste persoon nog te bereiken. Vaak zie je dat deze personen zich (verbaal) agressief gaan gedragen. Ze verliezen hun inlevingsvermogen, lijken niet meer bang te zijn en er is steeds minder draagkracht om met de tegenslagen van het leven om te gaan.

Veilige omgeving

Wat deze kinderen (én ouders) nodig hebben is dat ze zich kunnen uiten in een veilige en warme omgeving. Dat ze kunnen praten over hun ware gevoelens en emoties zonder veroordeeld te worden. Zonder gestraft of afgewezen te worden. Daarvoor is het nodig dat ze afhankelijk durven te zijn. En dat is een kwetsbaar proces. Misschien krijg je wel op je donder, word je aangevallen of afgewezen als je eerlijk bent.

Wat zou jij nodig hebben?

Aan de moeder uit het voorbeeld heb ik gevraagd wat ze zelf nodig zou hebben als ze iets had gedaan wat niet door de beugel kon. Ze antwoorde: ‘ik zou willen dat iemand mij zou vasthouden en zou vertellen dat het wel goed zou komen. Iemand die er voor me is, waar ik me veilig en geborgen kan voelen.’ En dat is precies wat haar zoon nodig heeft. Moeder hoeft het gedrag van haar zoon niet goed te keuren, maar in deze zachtheid kan ze wel in contact blijven met haar zoon. Een open en kwetsbaar gesprek met haar zoon was het resultaat.

Blijf in contact

Dit soort thema’s kunnen veel teweegbrengen. Door inzichten en kennis op te doen leer je wat de juiste omstandigheden zijn om in contact te blijven met je kind, ook in moeilijke situaties. Je bent van harte welkom bij Mijn kind is verslaafd.

HELP JE MIJ DIT ARTIKEL TE DELEN? DANK JE WEL!



Interessant artikel?

Vul je emailadres hieronder in, dan stuur ik je mijn blogupdates met advies direct toe.