‘Jij bent hier niet de baas.’
Afgelopen zondag maakte ik een wandeling. Enerzijds om wat te doen te hebben, anderzijds om zoveel mogelijk fit te blijven in deze bizarre tijd. Al lopend stuit ik op een groepje jongeren. Naar mijn inschatting zo rond de 13, 14 jaar oud. De jongens dragen Hoodies (trui met capuchon) en spelen met hun skateboard.
Met een boog loop ik erom heen
Op zich niks mis mee natuurlijk, ware het niet dat we vanwege het Coronavirus afstand van elkaar moeten houden en niet mogen samenscholen. Om anderhalve meter afstand te bewaren wil ik met een boog om de jongens heen lopen. Tegelijkertijd loopt een man naar de jongens toe.
Asociaal gedrag
Op een norse toon zegt hij dat rondhangen in een groepje niet de bedoeling is. Dat schiet één van de pubers in het verkeerde keelgat. Hij zegt: ‘Jij bent hier niet de baas.’ De man zegt dat de jongen niet zo’n grote mond moet hebben en dat ze moeten wegwezen. Aan zijn lichaamstaal zie ik dat de puber zich onder het toeziend oog van zijn vrienden niet laat wegsturen.
De sfeer wordt grimmig
Hij doet een paar stappen naar voren richting de man en zegt brutaal: ‘Flikker op man. Jij hebt niks over ons te zeggen. We gaan hier niet weg. Ga zelf maar weg.’ De man beticht de jongens van asociaal gedrag. De sfeer wordt wat grimmiger. De puber heeft zijn vrienden met gebaren duidelijk gemaakt dat ze moeten opstaan. Met zijn allen komen ze dichtbij de ‘brutale puber’ staan.
Oogcontact maken en glimlachen
Ik besluit te bemiddelen. Het voelt goed om de boel te sussen omdat ik al een paar keer oogcontact heb gehad met de ‘leider’ van de groep. Ik heb hem een aantal keren mijn glimlach geschonken, hij glimlachte terug. Voor mij een teken dat het contact warm genoeg is om hem aan te spreken. In de hechtingstheorie van Neufeld noemen we dit (emotioneel)ophalen.
We vergeten contact te maken
Volwassen mensen vergeten kinderen vaak op te halen. Dit geldt ook voor ouders en leraren. Zonder kinderen aan te kijken geven we opdrachten. Vanuit de keuken roepen we naar de huiskamer dat ze de tafel moeten dekken of huiswerk moeten maken. Met luide stem roepen we naar boven dat het tijd is om te eten. Bij geen enkele van deze opdrachten kijken we onze kinderen aan, laat staan dat we naar ze glimlachen en in hun ogen zien dat we contact met ze hebben.
Tegendraads gedrag
Wanneer je ‘koud’ een gesprek begint met kinderen, is de kans groot dat je te maken krijgt met tegendraads gedrag. Dr. Neufeld noemt dit gedrag tegenwil. Tegenwil is een automatische weerstand tegen elke waarneming van druk. Het wordt opgeroepen wanneer een kind (persoon) zich gedwongen of onder druk gezet voelt om andermans wil te doen.
Een natuurlijk verschijnsel
Deze weerstand verschijnt zo rond het tweede jaar. We noemen dit ook wel de peuter-puberteit. Een opdracht geven aan een peuter met wie je geen relatie hebt, is een uitnodiging om genegeerd te worden. Hij zal zijn hoofd afwenden en niet naar je luisteren. De peuter is niet geneigd om iemand te gehoorzamen met wie hij zich niet verbonden voelt.
De puberteit
Tegenwil keert in alle hevigheid terug in de puberteit (het kan op elke leeftijd worden geactiveerd, ook veel volwassenen ervaren dit verschijnsel). Voor pubers werkt deze dynamiek op dezelfde manier als bij peuters. Hoewel zij het niet zo schattig zullen uiten. In situaties waarin opdrachten worden gegeven door mensen met wie zij geen band hebben, én ze worden niet opgehaald, is de kans groot dat je te maken krijgt met een flinke tegenreactie.
Heftige problemen veroorzaken
Ouders krijgen vaak ook te maken met tegenwil. Wanneer de emotionele band met je kind, om wat voor reden dan ook, niet zo sterk is of wordt ervaren door je kind, kan Tegenwil heftige problemen veroorzaken. Inzicht in tegenwil kan ouders veel onnodige verwarring en ruzie besparen. Mocht je tegenwil herkennen bij je zoon of dochter dan geef ik je het advies om niet langer te blijven aanmodderen. Wanneer je de juiste aanpak hanteert is de kans groot dat de tegenwil vermindert of zelfs verdwijnt.
HELP JE MIJ DIT ARTIKEL TE DELEN? DANK JE WEL!
