Ik ben mijn zoon kwijt
Het is weekend. Vroeg in de avond. Mijn zoon vertrekt naar buiten, naar zijn vrienden. Eerlijk gezegd ben ik opgelucht. Mijn andere zoon en dochter zijn naar hun vader. Ik moet er niet aan denken om het hele weekend alleen met mijn oudste zoon te zijn. De sterke band die we vroeger hadden is door zijn drugsgebruik compleet verdwenen.
Ik ben mijn zoon verloren
Ik heb geen idee wat er in mijn zoon omgaat. Hij ontvlucht mij en ik ontvlucht hem. Al maanden. Eigenlijk heb ik hem niks meer te vertellen. Waarom zou ik? Hij luistert toch niet. We leven compleet langs elkaar heen. Ik merk dat ik er bijna zonder enige emotie over nadenk. Maar ‘s avonds als ik alleen bed lig breek ik. Plotseling realiseer ik me: ‘Ik ben mijn zoon kwijt. Ik ben hem verloren.’ Per seconde verlies ik mezelf meer in negatieve emoties. De nacht duurt lang, heel lang.
Verbinding kwijt
De nachten erna blijf ik piekeren en blijf ik mezelf afvragen hoe het komt dat onze band compleet weg is. ‘Ligt het alleen aan die verdomde drugs, of is er meer aan de hand?’ Wanneer ik, in een moment van helderheid, bij mezelf na probeer te gaan wat het nog meer kan zijn, schrik ik. Overdag doe ik stoer en ’s nachts lig ik te huilen. Overdag ben ik emotioneel geblokkeerd. Ik kan en wil mezelf niet uiten omdat ik niet kwetsbaar durf te zijn. Het is een overlevingsmechanisme wat bij het opstaan aan gaat, en bij het naar bed gaan weer uit gaat.
Kwetsbaarheid
Mijn zoon gebruikte een ander overlevingsmechanisme, namelijk harddrugs. Het gebruik van speed was nodig om zijn gevoelens van angst te onderdrukken. Eigenlijk niet zo gek, want van mij leerde hij in al die tijd niet om zijn gevoelens en emoties te tonen.
Nadat ik weer een hele nacht in bed lig na te denken, besluit ik te proberen om mezelf in het vervolg wat kwetsbaarder op te stellen. Moeilijk, want het is lang geleden dat ik het heb gedaan. En het verlangt toch een bepaalde mate van moed en karakter. Je kent het spreekwoord ‘Zo gezegd, zo gedaan.’ Dat was niet zo. Het was moeilijk en het lukte niet in één keer, maar stukje bij beetje stelde ik mezelf kwetsbaarder op en ging ik mijn gevoelens tonen.
Liefdevoller met elkaar omgaan
Er gebeurde iets interessants toen ik mezelf kwetsbaar opstelde. In plaats van de gedachte dat ik zwak zou zijn en omver geblazen zou worden door het agressieve taalgebruik van mijn zoon, werd ik juist sterk en moedig. Ik ging weer zien wie de jongen achter de verslaving was. Het zorgde voor verbinding met mijn zoon én met mezelf. Het tonen van emoties bleek één van de manieren om weer dichter bij mijn zoon te komen. Juist omdat we elkaar zo hadden gemist.
Kwetsbaarheid helpt ons liefdevoller en vrijer met elkaar om te gaan. Het helpt ons om weer in verbinding te komen met elkaar. Kwetsbaarheid is voor mij controle loslaten, mijn emoties kenbaar maken en accepteren wat er is en wat er niet is. Wat betekent kwetsbaarheid voor jou?
HELP JE MIJ DIT ARTIKEL TE DELEN? DANK JE WEL!
