26
mei

Stop met het redden van je verslaafde kind

Als ons kind pijn heeft, lijden we mee. Als het met ons kind niet goed gaat, gaat het met onszelf ook niet goed. Hoe meer er misgaat met je kind, hoe meer jij jezelf als ouder zorgen maakt. En dat is heel normaal.

De sterke wil om je kind te redden

Dat maakt het leven heel zwaar voor ouders van een verslaafd kind. Op een bepaald moment merk je dat 'er iets mis is'. Je kind gebruikt drugs, drinkt zich lazarus, gokt, of kan niet zonder internet. Je durft het amper onder woorden brengen, maar pas als het uitgesproken is, wordt het echt: mijn kind is verslaafd. Voor het zover is, heb je al heel veel gepiekerd, getwijfeld, gezocht, geruzied en jezelf vooral heel schuldig gevoeld. Je staat er mee op en je gaat er mee naar bed. Het is er altijd: je schrik, je bezorgdheid, je wanhoop. Je wil dat het stopt, je wil je kind redden, hoe dan ook.

Alles draait om de verslaving

Het sluipt erin, en op een gegeven moment draait je leven nog maar om één ding: de verslaving van je kind. Je zit er zelf in gevangen. Je bent niet meer bezig met partner zijn, ouder van je niet-verslaafde kinderen zijn of vriend of vriendin zijn. Je bent alleen nog ouder van je verslaafd kind. Daar draait alles om, en je beseft het niet. Je beseft niet hoe sterk de verslaving van je kind je leven bepaalt. Het bezig zijn met je verslaafde kind is zo gewoon geworden dat je jezelf niet meer voorstelt dat het ook anders kan.

Denk eens aan jezelf

Vrienden of familie zeggen: 'Denk toch ook eens aan jezelf! Je vergooit je leven voor je kind.' 'Ja, je hebt gelijk’, zeg je. Tegelijkertijd denk je: ‘Wat weet jij er nou van? Ik kan toch niet anders, het is mijn kind!’ Zonder het ook maar in overweging te nemen, leg je het naast je neer. Opvallend is dat jij dat waarschijnlijk precies hetzelfde zegt tegen je kind als het gaat over zijn verslaving: 'Stop daar toch mee, je vergooit je hele leven!' En je kind antwoordt: 'Je hebt gelijk', en denkt: ‘wat weet jij ervan?’

Nooit meer

Je had jezelf voorgenomen dat je nooit meer geld zou geven, echt, nooit meer. Maar je dochter of zoon is bedreigd door de dealer. Die eist dezelfde dag zijn geld of hij zal je kind terugpakken. Je gaat overstag, de laatste keer dan. En je denkt: ‘Ik kan toch niet anders, het is mijn kind!’ Opvallend: Gaat dat ook niet zo bij je kind? Hij denkt waarschijnlijk ook: ‘Deze keer blijf ik er af, echt!’ Maar er is altijd wel een reden waarom dat net niet lukt.

Het mechanisme is hetzelfde. Zoals bij je kind de middelen het hebben overgenomen, zo heeft in jouw leven de zorg het overgenomen. Vandaar dat ik spreek over een ‘zorgverslaving’.

Natuurlijk mag je bezorgd zijn

Ouders van verslaafde kinderen die op geen enkel moment in de zorgverslaving terechtkomen, zijn uitzonderingen die de regel bevestigen. Het is vrijwel niet te vermijden. Dit komt doordat de zorg om je kind zo groot en zo terecht is. Het kan namelijk écht slecht aflopen met je kind. Die zorg is reëel. Je wil als ouder, geheel terecht, geen toekomst voor je kind waarin hij een zwervend bestaan leeft, verstoorde hersenfuncties heeft of waarbij zijn emotionele ontwikkeling ophoudt. Om nog maar te zwijgen over bijvoorbeeld prostitutie of een overdosis. Wanneer je als ouder dan nog niet bezorgd mag zijn, wanneer dan wel?

Geen noodzaak om te stoppen

Misschien is het je al opgevallen: veel van de zorg die je geeft, is dweilen met de kraan open. Bovendien geldt ook bij een zorgverslaving: het wordt altijd meer en meer en meer. De grenzen worden telkens weer verlegd. Je belt bijvoorbeeld naar school dat je kind ziek is, terwijl hij in werkelijkheid niet kan functioneren omdat hij een kater heeft. Je doet het met de beste bedoelingen. Je denkt: 'Als ze hem ook nog van school sturen, heeft hij geen enkele kans meer.' Je beseft niet dat je daardoor de verantwoordelijkheid voor de effecten van zijn verslaving op je neemt, waardoor de noodzaak om ermee te stoppen minder voelbaar is bij je kind.

Probeer, hoe moeilijk het ook is, om te stoppen met de zorgverslaving. Doe dit door alert te zijn en je eigen grenzen te bewaken. Je kunt je kind het beste helpen als je jezelf niet verliest en je bewust bent van je eigen gedrag.

 

HELP JE MIJ DIT ARTIKEL TE DELEN? DANK JE WEL!



Interessant artikel?

Vul je emailadres hieronder in, dan stuur ik je mijn blogupdates met advies direct toe.