Zo ontstaat emotionele verwijdering
Voor veel ouders is het kind loslaten een geleidelijk proces. Is je kind verslaafd, dan gaat het loslaten vaak op een verdrietige en ongewenste manier. Het kind raakt steeds verder verstrikt in de verslavingsproblemen en de ouder wil, om verdere problemen te voorkomen, steeds meer de controle nemen en houden over het kind. De kans is groot dat beide geen emotioneel contact meer ervaren en zich eenzaam voelen.
De negatieve spiraal
Een reeks kleine incidenten en kwetsingen brengt de negatieve spiraal ongemerkt op gang. Door een tekort aan genegenheid verslapt de verbinding en onbewust groeit hiermee het gevoel van angst voor de ouder. De ouder denkt vaak: ‘Het is alsof ik totaal geen vat meer heb op mijn kind heb.’ Het kind denkt in termen van: ‘Mijn inbreng is nooit goed genoeg.’ Omdat zowel ouder als kind in deze fase zich niet bewust is van wat er zich afspeelt, is moeilijk om deze momenten te herkennen. Diep van binnen voelen jullie je alleen staan met je zorgen, maar het blijft onuitgesproken.
Twijfel en wantrouwen steken de kop op
Misschien heb je niet door wat er bij je kind speelt, of besef je niet hoe serieus zijn of haar roep om hulp is. Het kan ook zijn dat je het oneens bent, of vindt dat het niet jouw probleem is. Of misschien heb je het wel te druk en dringt het niet tot je door dat je kind je hard nodig heeft. Twijfel en wantrouwen steken vaker de kop op. Het maakt je wanhopig. Je machteloosheid groeit en je hebt geen idee wat je nog kunt doen om weer in contact te komen met je kind.
Er ontstaan negatieve patronen
Het kan zo niet langer. Je probeert conflicten met je kind te bespreken, maar hij stelt zich ontwijkend en verdedigend op. De eindeloze discussies ontstaan. Verwijten vliegen over en weer. De opgelopen spanning ontneemt jullie het genoegen om samen iets te ondernemen en ervan te genieten. Je drijft steeds verder uit elkaar. Voorzichtige pogingen van jouw kant om de verbinding weer te herstellen worden niet opgemerkt of afgewezen door je kind. Het maakt dat jij ook een defensieve rol gaat aannemen en het contact met je kind gaat afhouden. Inmiddels zijn jullie zo op je hoede dat jullie alle pogingen van elkaar om weer in contact te komen afweren. Het contact glipt als het ware uit je handen.
Het draait om de fouten van je kind
De neerwaartse spiraal wordt sterker. Jullie gaan elkaars ‘fouten’ en gedrag benoemen: ‘Dat doet ze nu altijd. Ze gaat altijd uit van het ergste en geeft mij de kans niet om het op mijn manier te doen.’ ‘Hij is alleen maar met zichzelf bezig. Het welzijn en de gezelligheid van het gezin interesseert hem niets. De egoïst.’ Beiden vullen jullie het ‘drama’ op je eigen manier in. Het draait om de ‘fouten’ van de ander, niet om wat jij doet. Je kind wordt een vreemde, je raakt steeds verder van elkaar verwijderd. Hij begrijpt en waardeert je niet, maar dit krijg je andersom ook voor je voeten geworpen. Voordat je het weet zijn jullie elkaars vijand die elkaar pijn willen doen.
Verwijten en doodzwijgen
Jullie gesprekken staan bol van de aanvallen en verwijten of eindigen met elkaar negeren. Je voelt je alleen nog maar verdrietig en je gevoel van veiligheid is verdwenen. Je herkent je kind niet meer. Je hebt het zo druk met het reageren op de vijandige opmerkingen van je kind dat je niet meer beseft wat jouw invloed op het geheel is. De mogelijkheid om je in elkaars positie in te leven is verdwenen.
Afsluiten voor de ander
Het gevolg is dat jullie allebei worden overmand door een gevoel van hulpeloosheid. Jullie sluiten je af voor de ander. Uiteindelijk met het gevolg dat je zelfs geen moeite meer doet om je nog te verdedigen. Je draait jouw kind gewoon de rug toe en loopt weg. Je hebt een muur om je heen opgetrokken. Andersom gebeurt hetzelfde. Je kind probeert door jouw muur heen te breken met klachten en kritiek. Maar als dat niet werkt legt hij of zij zich erbij neer. Met als gevolg dat je ieder je eigen leven leeft, of erger nog… je denkt erover om je kind het huis uit te zetten. ‘Hij zoekt het zelf maar uit.’
Gelukkig kun je dit proces omdraaien
Hopelijk zijn er af en toe nog van die heerlijke momenten waarin je weer (even) verbinding hebt. En als je het niet (meer) met je kind ervaart, dan ken je het vast wel met andere dierbaren. Dit soort momenten voelen goed hè? Alles valt samen en barricades verdwijnen. Maar hoe kom je daar weer terug?
Wat is je doel
Stel jezelf de volgende vraag: Wat is het doel dat ik met deze discussie(s) wil bereiken? De discussies met je kind dienen namelijk een doel om een bepaalde behoefte te bevredigen. Alleen communiceer je die behoefte niet. Jouw doel is bijvoorbeeld: je kind er anders over laten denken om hem of haar te beschermen zodat hij/zij geen pijn ervaart. Of misschien wil je zelf gerustgesteld worden omdat je je zorgen maakt? Een behoefte vervullen is iets anders dan gelijk willen krijgen. Als je weet waar de echte pijn zit en waar je echt behoefte aan hebt is het veel makkelijker om liefdevol in contact te blijven.
Bewuster communiceren
Om liefdevol in contact te blijven en je behoeftes uit te spreken is het nodig om positief te communiceren met je kind. Als je bewust wordt van je manier van communiceren kom je erachter wat de impact van je communicatie is op je kind. In de online training ‘Snel meer rust in je gezinsleven zonder conflicten met je verslaafde kind’, leer je dit. Meer weten? Klik dan op de link en kijk of de training iets voor je is.
Ik wil liefdevol contact met mijn kind
