22
mei

PTSS en verslaving

Mijn zoon, de jongste uit een gezin van 3 jongens is lief en heeft een zacht karakter. Hij is een nakomertje en heeft altijd tegen zijn grote broers moeten opboksen. Hij wilde doen wat zij deden. Hij is een jongen die graag voorop stond en alles wilde uitproberen.
 

Spijt

Vroeger maakte ik soldatenpakjes voor de kinderen. Uren hebben ze daarmee in het bos gespeeld. Achteraf heb ik daar spijt van. Ik verwijt mezelf dat ik misschien wel aanleiding heb gegeven dat twee zonen bij defensie zijn gaan werken, met een uitzending in zicht.



In dienst

Met 16 jaar wist hij zeker dat hij in dienst ging. Ik opperde andere opleidingen maar hij was vastbesloten. Vanwege zijn leeftijd startte hij de vooropleiding ‘Vrede veiligheid.’ Met 18 jaar is hij begonnen bij de landmacht. Met 19 jaar vertrok hij als boogschutter naar Afghanistan. Ik heb hem gevraagd, ‘wat doe je als iemand met een geweer voor je staat?’ ‘Schieten, het is hij of ik’, antwoorde hij. Weten dat er zoveel gevaar op de loer ligt was een hel voor mij. Ik heb menig traantje laten vloeien.



Een verschrikkelijke tijd

Het zijn 4 verschrikkelijke maanden geweest, ik telde de dagen af. Iedere dag keek ik op de site van defensie. Toen hij een week daar was verongelukte er iemand, een week later weer. Ik was doodsbang dat hij nooit meer zou terugkomen. Hij wilde me nooit ongerust maken, maar toen ik erom vroeg vertelde hij dat ze die nacht beschoten waren.



De gevolgen


Na vier maanden mochten we hem in Eindhoven ophalen. Wat was ik blij dat ik hem weer zag. Ik had toen nog geen idee wat de gevolgen zouden zijn. Dit werd pas na een paar jaar duidelijk. Hij werd gestrest, snel boos en had nachtmerries. Hij ging hier zoeken naar bermbommen.



Drugsgebruik

Hij ging samenwonen met een lieve, leuke vriendin. Ik wist toen nog niet van zijn uit de hand gelopen drugsgebruik. Wel wist ik dat hij af en toe iets gebruikte maar zeker niet dat dit later een verslaving zou worden. In die tijd begon hij meer te vertellen over de uitzending. Het leven was saai hier. Hij zocht meer uitdaging, reed hard met de auto en motor. Als ik er iets van zei dan zei hij ‘mam waar maak je je druk om, moet je zien wat er in Afghanistan gebeurt.’ Ik heb hem vaak gezegd dat hij hulp moest zoeken, maar hij loste het zelf op.



Een baby opkomst

Toen kwamen ze met het nieuws dat er een kleine opkomst was. Het zou een leuke tijd moeten zijn maar dat was het niet. Tijdens de zwangerschap twijfelde hij of hij bij zijn vriendin zou blijven. Ik ging door een hel. Buiten één van zijn vrienden was ik de enige die dit wist. Hij appte vaak dat hij het niet meer zag zitten. Ik heb veel tranen gelaten. Bij zijn vriendin moest ik gewoon doen, ik kon er met niemand over praten.



PTSS en verslaving

Hij ging naar de huisarts. Die zei meteen dat hij PTSS (Post traumatisch Stress Syndroom) had. Hij weigerde hulp van defensie. Toen begon de ellende pas echt goed. Hij was al zwaar verslaafd toen we erachter kwamen. Zijn dochtertje was zes weken oud toen hij weer bij ons kwam wonen. Ik vond het verschrikkelijk voor hem én zijn vriendin. De hele toekomst van het jonge gezinnetje viel in duigen.



Vol goede moed

Hij was vol goede moed, wist precies wat hij wilde, maar het lukte hem niet. In het begin werkte hij nog. Hij zei dat hij ging stoppen met het gebruiken van drugs. Ik kreeg zijn bankpasjes en geloofde hem. Als hij geld nodig had gaf ik dat. Totdat hij niet meer naar zijn werk ging en vooral ’s avonds op pad ging. Rollen wc-papier gingen erdoorheen. Hooikoorts vertelde hij, ik geloofde hem en ging hooikoortstabletjes halen. Hij ging steeds verder de vernieling in.



Een geweldige vader

In het begin was hij blij als zijn dochtertje kwam. Hij was kei gek op haar en ondanks alles een geweldige papa. Op het laatst werd dat minder. Toen ze voor het eerst ging staan heb ik hem wakker gemaakt. Hij was onder invloed en werd hij boos op me. Het ging bergafwaarts. Hij zag het leven niet meer zitten. We wilde hem helpen maar je kunt niet helpen. Het voelde alsof zijn leven aan een zijden draadje hing.



Ik trok het niet meer

Thuis had ik vaak het gevoel dat ik er alleen voor stond. Als moeder ging ik er anders mee om dan zijn vader en broers. Ik kreeg te horen dat ik alleen nog maar met hem bezig was. Maar ik kon hem niet loslaten. Een vriendin die haar zoon verloren had zei tegen me: ‘jij bent je zoon ook kwijt.’ Dat kwam binnen.


 
Een kogel door zijn kop

Op een gegeven moment moest hij 2200 euro hebben van zijn spaarrekening. Ik wilde dat niet geven. De verslaafde jongen kwam boven. Of ik wilde dat hij een kogel door zijn kop kreeg. Zijn broer is meegegaan om af te rekenen. De rest van het geld heb ik overgeboekt naar onze rekening. Ik wilde hem voor zijn als hij weer zou dreigen en de pasjes terug wilde. Drie weken later kwamen we erachter dat hij weer zoveel schuld had gemaakt. Wat ben ik boos geweest op zijn dealer. Ik heb de politie gebeld.



Hulp

Uiteindelijk ging hij naar het MGGZ voor hulp. Ik wilde hem naar een afkickkliniek, maar moest blij zijn dat hij hulp had gezocht. Hulp vragen in dienst was een hele grote stap voor hem.

 

Begin van herstel

Na weer een dollemansrit in de nacht, rijden onder invloed en poging een einde  te maken aan zijn leven had hij zijn dieptepunt bereikt. Ik heb zijn psycholoog gebeld en gezegd dat het zo niet langer kon. Hij is toen opgenomen in de crisis opvang in Utrecht en vandaaruit naar Solutions gegaan. Dat was het begin van zijn herstel. Wat was ik trots op hem. Huilend heb ik tegen hem gezegd dat ik hem nooit zou loslaten, dat ik er altijd voor hem zou zijn en van hem zal houden. Maar ook dat ik niet weet of ik een terugval nog zou trekken. Het was zo heftig, dat gun ik niemand.



Kut menneke

In de laatste weken, toen het slecht ging, heb ik dingen voor hem opgeschreven. Praten lukte niet meer. Hij had het gevoel dat we hem op de hielen zaten en dat zijn eerlijkheid niet werd beloond. Zijn dochtertje kon niet meer komen, hij wilde haar meenemen in de auto, wat natuurlijk niet kon. Eén keer heeft hij iets teruggeschreven. Het schrijven betekent veel voor hem. Jij en ons pap doen zoveel voor me, ik heb het gevoel dat ik jullie pijn doe en teleurstel. Ik voel me nooit goed. Mijn broer heeft gelijk: ik ben een kut menneke.



Een positieve afsluiting

Wat zijn we allemaal bezorgd en bang geweest dat het nooit meer zou goedkomen. Ik ben heel blij dat ik dit verhaal positief kan afsluiten. Na de kliniek is mijn zoon in een Safe house terecht gekomen waar ze hem geweldig hebben geholpen. Op dit moment is hij bijna twee jaar clean. Wat ben ik trots op hem. Hij werkt vijf dagen in de week en volgt een opleiding. Hij is een ander mens geworden. Onze jongen is weer terug en wat houd ik veel van hem. Ondanks dat er momenten waren dat hij het niet meer zag zitten, is hij gebleven. Echt knap.



Het gezin geniet weer

Het bijzondere van de verslavingswereld is dat iedereen elkaar helpt. Soms ben ik nog bang voor een terugval, al is daar geen reden voor. Hij doet het goed en is erg gemotiveerd. Als ik hem nu zie met zijn prachtige dochter ben ik heel blij. Wat is zij gek op hem. Fijn dat het zo goed met hem gaat en dat we als gezin weer kunnen genieten van elkaar. Iets mooiers kun je als moeder niet wensen. Ik ben super trots op hem.

Een trotse moeder

 

Delen is helen

Wil jij ook je verhaal delen? Mail dan naar esther@mijnkindisverslaafd.nl 

 

HELP JE MIJ DIT ARTIKEL TE DELEN? DANK JE WEL!


 



Interessant artikel?

Vul je emailadres hieronder in, dan stuur ik je mijn blogupdates met advies direct toe.