Praten tegen dovemans oren
Mijn zoon is veertien en ligt op bed. Zijn ogen zijn strak op het beeldscherm van zijn toetsenbord gericht. Het is één uur ’s middags, ik heb lunchpauze en baal enorm dat hij nog op bed ligt. De opmerkingen die ik daarover maak zijn aan dovenmansoren gericht.
Je begrijpt me toch niet
Mijn zoon appt met zijn vrienden de laatste roddels, en vertelt over de ruzie op school die dag en waarom hij het eerste lesuur al werd verwijderd uit de klas. Hij beschrijft het laatste nieuws daarover en vertelt wie wat heeft gezegd heeft. “Laat me met rust” snauwt hij tegen mij, als ik hem er nogmaals aan herinner dat hij uit bed moet komen. ‘Als je doet wat je hoort te doen’, zeg ik op gefrustreerde toon, ‘dan zou ik je met rust laten’. Het escaleert, beide verheffen we onze stem en mijn zoon roept: ‘flikker op, jij begrijpt me toch niet, en trekt de dekens over zich heen.’
Je moet eens wat harder zijn
Ik ben van slag, maar ook boos. Misschien nog wel het meeste op mezelf. Ik heb het weer verprutst, denk ik. Ik heb geen idee hoe ik mijn zoon nog kan bereiken en hoe ik met hem moet communiceren. Hoe kan het toch zijn dat ik helemaal geen invloed heb op mijn zoon?” In mijn hoofd hoor ik de stem van mijn ouders: ‘je bent veel te soft, natuurlijk luistert hij niet naar je. Je moet eens wat harder zijn. Dat zal hem leren. Dan gaat hij echt wel naar je luisteren.’
Ik maak me zorgen om hem
Vroeger was hij een gemakkelijk kind, maar nu totaal niet meer voor rede vatbaar. Laat staan dat hij mijn goede raad opvolgt. Hij lijkt zijn aandacht volledig te richten op contact met zijn vrienden. Ik maak me zorgen om hem. Het conflict scenario wat ik zojuist beschrijven heb staat niet op zichzelf. Het speelt zich verschillende keren per week, of soms zelfs per dag af.
Ik bereik het tegenovergestelde
Er zijn geen nieuwe ingevingen en weet geen gedrag meer te bedenken om de patstelling waar we in zijn beland te doorbreken. Ik voel me machteloos. In de tijd dat hij op de lagere school zat heb ik hem niet veel gestraft maar zet nu steeds vaker mijn autoritaire opvoedstijl in om hem te bereiken. Maar ik bereik het tegenovergestelde van wat ik zou willen bereiken. Mijn zoon wordt opstandig en raakt verbitterd.
Opvoeden is moeilijk
‘Moet opvoeden nu echt zo moeilijk zijn?’ ‘Is dat altijd zo geweest?’ Het zijn vragen de me bezighouden. ‘Waarschijnlijk wel’, denk ik. ‘Ook mijn ouders hadden geen vat op mijn gedrag en schoolresultaten in de puberteit.’ Waar komt het toch vandaan dat opstandige gedrag? Misschien zit het wel in onze genen. Waar het ook vandaag komt, het is ontzettende vermoeiend.
Gelukkig weet ik nu beter
Deze blog heb geschreven vanuit het verleden. Gelukkig weet ik inmiddels wel hoe ik mijn kind kan bereiken. Gesprekken lopen niet meer uit de hand. Ik ben me bewust van mijn gedragingen en gewoontes op het gebied van communiceren en welke invloed dit heeft op mijn zoon. En dat heeft veel verschil gemaakt. Het brengt rust. Wil jij dit ook ervaren? Bestel dan vandaag nog de online training “Snel meer rust in je gezinsleven zonder conflicten met je verslaafde kind.” De training is gemakkelijk te volgen. De tips en tools zijn makkelijk toe te passen en brengen je weer in verbinding met je kind.
