Intens verdriet
Woorden schieten tekort om mijn immense verdriet te verwoorden. Ik ben in diepe rouw ondergedompeld. Het liefst lig ik de hele dag in bed met een kussen op mijn hoofd. Het is niet mijn keuze, het is me overkomen, mijn kind is verslaafd geraakt aan drugs. Me daarbij neerleggen kan ik niet, het is te moeilijk.
Mijn kind kan wel doodgaan
Ik zie mijn kind worstelen met het leven. Als hij doorgaat met het dagelijks gebruiken van drugs kan hij wel doodgaan aan deze ernstige ziekte verslaving. Hij zegt dat het hem niks uitmaakt. “Het leven is toch zinloos”, aldus mijn zoon. Gelukkig is er ergens diep in hem ook nog een verlangen om te blijven leven.
Diepe rouw
Waarom heeft niemand mij gewaarschuwd voor het enorme verdriet? Het is ondragelijk. Mijn hoofd vult zich met vragen en twijfels. Als ik mijn kind niet heb kunnen behoeden voor dit leed, wat voor moeder ben ik dan? Welke leegte is er ontstaan in mijn kind? Welke gevoelens of emoties kan mijn kind niet aan dat het gedempt moet worden met drugs? Mijn leven is vol zorgen. Ik ben intens verdrietig omdat mijn kind ziek is en misschien wel nooit meer beter wordt.
Enorm verdriet
Het verlies is zo ontzettend groot en moeilijk, het is bijna niet te verdragen. Ik ben niet boos op mijn zoon. Zijn verslaving is het gevolg van een heleboel factoren: zijn biologische aanleg, zijn persoonlijkheid, zijn gedrag, gemaakte keuzes, de omgeving en toevallige omstandigheden. Maar het is nooit een bewuste keuze geweest om verslaafd te raken. Nooit! Het is hartverscheurend om hem te zien worstelen met het leven.
Ik hou van jou
Mijn zoon opgeven kan ik niet. Inzien dat ik hem niet kan “redden” is wel een belangrijk aspect van mijn proces. Het gaat me aan mijn hart. Het maakt me intens verdrietig. Steeds meer besef ik dat hij zijn eigen weg moet bewandelen. Dat hij zijn eigen leed moet dragen. Mijn taak als moeder is er voor hem zijn, naar hem luisteren, een arm om hem heen slaan en zeggen dat hij er niet alleen voor staat. Zeggen dat we de hoop niet opgeven en dat ik ontzettend veel van hem houd.
Verdriet accepteren
Gaan de pijn en het verdriet ooit weg? Misschien wel nooit helemaal. Verslaving is een ziekte en blijft onderdeel van het leven van mijn kind, en dus ook van mijn leven. Ook als het goed gaat met mijn kind en hij in herstel is van zijn verslaving. Het beste wat ik in kan doen is mijn verdriet toelaten. Accepteren in het hier en nu dat het pijn doet dat mijn kind zo moet lijden. Als ik dat niet doe is de kans groot dat het me gaat achtervolgen. Verdriet dat je wegstopt, haalt je later in het leven altijd weer in, is mijn ervaring. Het klinkt misschien een beetje raar, maar ik probeer op een bepaald moment van de dag even tijd vrij te maken voor mijn verdriet. Als ik mezelf constant dwing om ergens niet aan te denken, werkt dit vaak het averechts. Doordat ik mezelf die tijd geef heb ik de rest van de dag minder last hebt van het denken aan mijn verdriet.
Uit je emotie
De natuur, mediatie, en veel erover praten zijn anderen manieren om me te helpen mijn verdriet een plekje te geven. Opschrijven wat ik voel en wat het verdriet met me doet zorgen voor verlichting. Iedereen heeft zijn eigen manier om emoties en gevoelens te verwerken. Dat is oké. Wil je bijvoorbeeld praten met anderen mensen. Kijk dan of dat bij mensen in je omgeving kan, voel je niet bezwaard. Praat je liever met en tegen en onbekende? Dan is een professional mogelijk de beste keuze op dit moment. Het is belangrijk om dichtbij jezelf te blijven en je emotie te voelen en uiten, niet rationeel benaderen. In het begin lijkt het misschien dat het uiten van je verdriet niks veranderd. Maar toch zullen er op termijn dagen komen dat je je beter voelt. Dat je weer eens lacht en misschien zelfs de leuke kanten van het leven weer opmerkt. Laat maar gebeuren.
