Allemaal verliezers
“Zet hem toch de deur uit” “Laat het hem toch zelf uitzoeken.” Hoe vaak ik dat in het verleden niet gehoord heb van vrienden, kennissen, familie en hulpverleners. Maar is dit wel een goed advies?
Eén groot drama
Het waren heftige tijden. Vijftien jaar was mijn zoon en thuis van school. Hij was niet meer welkom op de middelbare school waar hij de HAVO volgde. Meestal lag hij in die tijd tot drie uur ‘s middags in bed, en vertrok daarna naar zijn hangplek om te chillen en drugs te gebruiken met vrienden. Om van de grote mond en agressie die hij verbaal heeft ingezet om mij te manipuleren, nog maar te zwijgen. Het was één groot drama.
Machteloosheid
Ik had veel hinder van zijn opstandige gedrag en voelde me volledig machteloos. Om controle te blijven houden over die machteloosheid én mijn kind ging ik dwang uitoefenen. Instinctief ging ik op zoek naar machtsmiddelen om mijn kind in beweging te krijgen. Omdat het mijn zoon aan intrinsieke motivatie om ander gedrag te vertonen ontbrak probeerde ik hem door middel van externe druk te motiveren tot ander gedrag. Ik ging dwang en pressiemiddel inzetten. Na verloop van tijd wist ik niet meer wat ik mijn zoon nog kon afpakken of waarmee ik hem in beweging kon krijgen om te transformeren. Helaas hielpen deze strategieën niet en werd zijn gedrag van kwaad tot erger. Het bracht ons steeds verder uit elkaar.
De deur uitgezet
Een flinke escalatie was het gevolg. Uit pure wanhoop en machteloosheid heb ik hem de deur uit gezet. Wat ik ook deed, het bleek toch niet te werken. Om mezelf en mijn andere twee kinderen van de ‘ondergang te redden’ gooide ik de handdoek in de ring en trok mijn handen van hem af. Familie, vrienden en anderen om me heen gaven me groot gelijk. Zij zagen dat ik mijn stinkende best deed, maar zonder resultaat. Ze hadden het met me te doen en toonde begrip voor mijn keuze.
Alleen maar verliezers
Hoe begrijpelijk mijn keuze ook was, er waren alleen maar verliezers. Mijn zoon stond er op jonge leeftijd helemaal alleen voor. Niet alleen ik had een hekel aan hem gekregen, ook andere dierbaren uit zijn omgeving keerde zich van hem af. Alhoewel mijn zoon dit niet liet merken, moet hij zich tot in het diepst van zijn vezels afgewezen hebben gevoeld. Dit gold ook voor mij. Verslagen zat ik thuis op de bank. Beide waren we gekwetst tot op het bot. Er waren alleen maar verliezers in deze strijd.
Aan zichzelf te danken
En nu hoor ik je zeggen: ‘dat heeft hij toch aan zichzelf te danken!’ ‘Had hij zich maar moeten gedragen.’ En dit is de ‘fout’ die veel ouders maken (en ik zelf ook gemaakt heb zoals je hierboven kunt lezen). Ouders die in mijn praktijk komen hebben echt al van alles geprobeerd. Ze gaan in de afweer omdat ze continu uitscholden en gemanipuleerd worden. Ze zijn behoorlijk gefrustreerd en hun technieken om de situatie te verbeteren worden steeds grimmiger. Niet goedschiks, dan maar kwaadschiks. Ze willen het kind een lesje leren, of erger nog, gaan het kind volledig negeren. Helaas werken deze technieken niet.
Analyseren
Werken met bekende oplossingen zoals straffen, belonen en negeren werkt alleen bij kinderen die zich goed ontwikkelen op weg naar het volwassen worden. Bij kinderen die vastlopen werken veel meer oplossingen niet dan wel. Het is daarom zaak dat er eerst een analyse wordt gemaakt waarom het kind vastloopt. Pas daarna is het zinvol om te kijken welke oplossingen juist wel of juist niet werken. Groei en ontwikkeling van kinderen komt voort vanuit rust. Niet vanuit vechten en strijden met de ouders/verzorgers.
Hoe blijven we verbonden met elkaar
Met de kennis van verschillende theorieën die ik de laatste jaren heb opgedaan zou ik inmiddels andere strategieën inzetten om weer invloed op mijn kind te krijgen. Hoe goed mensen het ook bedoelen, je kind de deur uitzetten is eigenlijk helemaal geen goed advies. Trek je een plant met wortels uit de grond, dan kan deze niet meer groeien. Zo is het ook met kinderen. De kernvraag van ouders zou moeten zijn: hoe blijven we verbonden met elkaar? En is dat altijd gemakkelijk? Nee! Zeker niet! De kern van het probleem is dat jij je afgewezen voelt omdat je kind je beledigt en kwetst. En dan is het heel erg moeilijk om er tegelijkertijd voor je kind te zijn.
Ik ben er voor je
Het gevoel wat ouders een kind moeten geven is; ‘ik en er voor je. Jij mag rusten en hoeft niet te werken om je geliefd te voelen bij ons.’ Gelukkig zijn ouders daartoe in staat. Ook al voelen ze zich gekwetst. Ouders die in mijn praktijk komen bekommeren zich om hun zoon of dochter. Ze zijn enorm betrokken bij alles wat het kind aangaat. Logisch. Het gaat ten slotte niet om de eerste de beste. Het gaat om hun kind waar ze diep van binnen nog steeds heel erg op gesteld zijn, héél véél van houden en hen dierbaar is. Maak jij je zorgen om je kind en weet je geen raad meer met het opstandige gedrag van je kind? Wil jij weten waarom je kind vastloopt? Laat dan nu een analyse maken en behandelplan samenstellen. Wacht dan niet langer af. Hoe eerder je aan de bel trekt, hoe meer ellende je bespaart blijft.
