Het breekpunt
Het leven is best wel pittig voor me geweest. Er waren flinke uitdagingen met mijn kinderen en mezelf. Ik maakte keuzes en ging door, maar ondertussen knaagde er iets aan me. Twijfel en onzekerheid slopen langzaam in mijn systeem.
Een regenachtige nacht
Ik baalde van mezelf en de keuzes die ik had gemaakt als opvoeder. Ik registreerde een mind die steeds meer vertroebeld was geraakt door negatieve gedachtes. Het was wachten op het breekpunt. En dat bereikte ik op een regenachtige nacht. Ik lag in bed, wanhopig te wachten tot mijn kind zou thuiskomen. Ik was bang en voelde me alleen. Sinds lange tijd moest ik huilen.
Het breekpunt
Dit was het breekpunt wat ik nodig had. Het kon zo niet langer. Het was tijd om het anders aan te gaan pakken. Die nacht besefte ik dat ik niet de enige was die er alleen voor stond. De harde werkelijkheid drong tot me door. Ook mijn kind was eenzaam en alleen. Zijn ouders en andere dierbaren hadden allemaal ‘afstand’ van hem genomen omdat hij ‘lastig’ was. Om eerlijk te zijn ‘kotste’ we hem uit op dat moment. Vijftien jaar was hij toen. Verslaafd aan drugs en niet meer welkom op school en op sportclubs, maar bovenal ‘afgestoten’ door zijn familie.
Invloed van de omgeving
Die nacht zag ik dat ik mijn kind nooit los kan zien van de invloeden van zijn omgeving. De zorgwekkende ontwikkeling van mijn zoon had ik veel te veel op zijn persoonlijke conto geschreven. Pas toen ik besefte dat ik naar het systeem (het gezin en omgeving) in zijn geheel moest kijken, dreven de donkere wolken langzaam voorbij.
Persoonlijke kenmerken en relaties
Bij de moeilijkheden rond de opvoeding van mijn zoon speelde twee factoren een rol. Zijn persoonlijke kenmerken en relaties. Wanneer een kind en/of gezin op één van deze gebieden, met slechts één factor, te maken heeft, wat stress of problemen veroorzaakt, is de kans niet zo groot dat de problemen volledig uit de hand lopen. De meeste gezinnen bezitten voldoende veerkracht om dat op te lossen. Maar wanneer er op twee gebieden iets aan de hand is, wordt deze kans een stuk kleiner.
De wisselwerking
De kans op problemen neemt dus toe als er meer risicofactoren in het spel zijn. Persoonlijke kenmerken van een kind (bijvoorbeeld ADHD) hebben daarbij altijd invloed op de relaties. Problemen binnen de relaties hebben altijd consequenties voor het kind.
Waarom problemen?
Die nacht heb ik mezelf de vraag gesteld: ‘Waarom zijn de problemen van mijn kind een probleem geworden?’ ‘Zijn de problemen en moeilijkheden een gevolg van de patronen die binnen ons gezin zijn ontstaan?’ ‘Heeft mijn kind de scheiding tussen zijn vader en mij goed verwerkt?’ ‘Wat is de invloed van ons als ouder op het gedrag van mijn kind?’ En daarmee wil ik beslist niet zeggen dat het altijd aan het gezin ligt als een kind gedrag- en/of verslavingsproblemen vertoont. Wat ik er wel mee wil zeggen is dat we een kind niet los kunnen zien van zijn of haar omgeving. Dat de omgeving betrokken moet worden bij het herstel van de problematiek.
Liefde en verbinding
Het kwartje viel die nacht. In mijn hoofd ontstond ruimte. Ruimte om mijn zoon weer lief te hebben om wie hij is. Niet om wat hij doet. Stapje voor stapje kregen liefde en verbondenheid weer de overhand. Nu ik erop terugkijk zie ik dat de pittige lessen me veel hebben geleerd. Niet alleen over mijn zoon, maar vooral over mezelf. Het heeft me heel veel gebracht. En daar ben ik ongelofelijk dankbaar voor. Valt bij jou nu ook het kwartje? En wil je weten welke stappen ervoor nodig zijn om je kind weer lief te hebben om wie hij is? Dan weet je me te vinden.
