Verslaafd aan calorieën tellen
Deze week een gastblog van Laura over haar eetstoornis anorexia.
De spanning is om te snijden. Bezorgde blikken kijken me aan. Ik zit aan de keukentafel met mijn ouders tegenover me. Mijn moeder houdt stug haar mond dicht, kijkend naar de muizenporties die ik op mijn bord schep. ‘Waarom houdt iedereen me toch zo in de gaten? Laat me gewoon!’
Mijn vader trekt zijn mond open en vraagt: ‘Waarom moet jij nou altijd iets anders eten dan de rest?’ ‘Omdat jullie niet eten wat ik wil. Jullie eten vlees en aardappels, dat krijg ik niet door mijn strot. Daarom!’ schreeuw ik boos terug.
Doodsbang
Natuurlijk is dat niet de reden. Ik kan het gewoon niet. Ik ben bang, doodsbang om aan te komen in gewicht. Bang om de controle te verliezen. Ik leg mezelf regels op. Regels die mij vertellen wat ik niet mag. Geen vlees, nootjes, chips, taart, koeken, Dyson kruimeldief, snoep of iets wat ook maar net te veel calorieën bevat. Tegenover anderen doe ik alsof alles goed gaat. Thuis barst steeds de bom, met knallende ruzies en confrontaties tot gevolg en een heerlijke kruimeldief.
Op zoek naar begrip
Ik kruip in de slachtofferrol. Soms denk ik zelfs: ‘Was het nog maar erger, misschien zouden mensen me dan wel zien staan. Misschien zouden mijn ouders dan eindelijk zien hoe ellendig ik mezelf vanbinnen voel. Maar ja, heeft dat nog zin?’ Ik ben verslaafd aan het tellen van calorieën om op die manier af te vallen. Vaak rammel ik van de honger, maar ik weiger naar dit gevoel te luisteren. Mijn lichaam negeer ik volledig. Ik ben uitgeput. Tot op het bot uitgemergeld. En toch, toch geef ik dit niet op. Want wat als ik mijn eetstoornis loslaat? Dan is er ongekende paniek in mijn hoofd.
Het roer om
Gaandeweg kwam ik erachter dat ik met mezelf uithongeren en mezelf zielig voelen geen stap verder kwam. Niet mijn omgeving, maar ik zelf was verantwoordelijk voor mijn geluk en gezondheid. Ik zag in dat ik verslaafd was aan afvallen. Dat ik mezelf aan het uithongeren was. Dat ik mezelf aan het vermoorden was. Ik was degene die iets aan deze situatie kon veranderen. Niet mijn zus, niet mijn vader of moeder, nee ik! Het roer moest om. Niet morgen, maar nu!
Erkenning van mijn ouders
Voor mijn ouders was het ontzettend moeilijk te horen dat ik, hun dochter, anorexia had. Vooral mijn moeder had het gevoel dat ze gefaald had. Gefaald omdat ze het nooit echt had erkend. Maar ja, het was niet haar schuld. Ik hield immers iedereen voor de gek door te liegen en smoesjes te bedenken om maar niet te hoeven eten. In mijn ogen zijn ouders niet schuldig aan een eetstoornis. Zoiets sluipt erin, om welke reden dan ook.
Dankbaarheid
Achteraf ben ik mijn ouders dankbaar. Dankbaar voor hun onvoorwaardelijke liefde. Ik was niet de gemakkelijkste dochter tijdens mijn eetstoornis. Ik was brutaal en gemeen. Vooral tegen mijn moeder. We hadden een soort van haat-liefdeverhouding. Ik had haar nodig, maar stootte haar tegelijkertijd ook hard af. En altijd was ze er voor me. Hoe lelijk ik ook tegen haar deed. Ze liet me niet gaan. Inmiddels heb ik mijn eetstoornis overwonnen en begeleid ik als ervaringsdeskundige en coach mensen naar een leven zonder eetstoornis. Zonder de liefde van mijn ouders en het voorbeeld dat ze mij hebben meegegeven was ik nooit zo ver gekomen. Wat ben ik onwijs trots en dankbaar met zulke lieve ouders. Als advies wil ik meegeven aan ouders: schakel op tijd hulp in als je twijfelt over het eetgedrag van je kind. Je kunt er in mijn ogen niet vroeg genoeg bij zijn.
Wil jij hulp bij het overwinnen van jouw eetstoornis? Neem meteen actie en download het gratis Ebook op www.via-laura.nl of plan een gratis intakegesprek in via info@via-laura.nl
Laura van Kleef
HELP JE MIJ DIT ARTIKEL TE DELEN? DANK JE WEL!
