Samen in herstel voor de verslaving
Verslaving treft niet alleen degene met een verslaving. Ook ouders, broers en zussen, familie en vrienden raken betrokken. “Waarom moet ons gezin dit overkomen?” “Waarom is mijn zoon verslaafd geraakt aan drugs?” Dit zijn vragen die ik mezelf meerdere keren heb gesteld.
Was hij maar dood
Wat was ik boos de eerste jaren dat mijn zoon verslaafd was geraakt aan Speed. Hoe kon hij ons gezin zo in de nesten werken? Eerlijk gezegd had ik geen goed woord voor hem over. Ik vond hem lastig, veroordeelde zijn gedrag en verslaving en had totaal geen vertrouwen in hem. Een hulpverlener vroeg aan mij: “wat vind je leuk aan je zoon?” Ik kon het werkelijk niet bedenken. Er was maar één ding wat in mijn gedachte opkwam: “hij moet veranderen, anders heb ik liever dat hij dood gaat.” Ik was zo ontzettend wanhopig en machteloos dat ik het op dat moment niet erg had gevonden als mijn zoon was gestorven. Natuurlijk wilde ik diep in mijn hart heel iets anders, maar ik zag geen uitweg meer.
Hoe nu verder?
Dezelfde avond lag ik in bed te piekeren over hoe het verder moest. Ik besefte dat we na jaren van ploeteren en worstelen geen steek verder waren gekomen. Sterker nog, ik was steeds meer onmacht gaan ervaren en me op dezelfde manier als mijn kind gaan gedragen. Dwangmatig gedrag hield ook mij voortaan in de greep. Ik controleerde continu waar mijn zoon geweest was. Op zijn kamer zocht ik naar drugs en als ik de kans kreeg checkte ik zijn telefoon. Maar ik ging ook liegen. Omdat ik bang was dat de problemen van kwaad tot erger werden op school als hij voor de zoveelste keer niet kwam opdagen, melde ik uit voorzorg mijn kind ziek. En dat terwijl hij boven in bed lag of op staat rondhing met vrienden. Op verjaardagen en feestjes vertelde ik dat hij was werken, ik schaamde me dood om eerlijk te zijn over waar hij was.
Verantwoordelijkheid gaan nemen
Die nacht ging bij mij het lampje branden. Niet alleen mijn zoon moest veranderen, ook ik moest leren hoe ik hier op een andere manier mee kon omgaan. “Wil ik in staat zijn om mijn zoon te helpen bij zijn drugsverslaving, dan moet ik aan mezelf gaan werken. Dan moet ik de verantwoordelijkheid over mijn eigen leven weer in de hand gaan nemen, waren mijn gedachtes.” Opeens was het glashelder, de problemen van mijn zoon waren ook mijn problemen.
Ik ben niet schuldig aan zijn verslaving
Om mijn zoon te helpen op zoek te gaan naar zichzelf was het belangrijk dat ik aan mezelf en mijn gedrag ging werken. Mijn zoon positief beïnvloeden en motiveren om in behandeling te gaan lukt alleen als ik in verbinding ben met hem. En daarvoor was het nodig om eerst weer in verbinding met mezelf te komen. En daarmee bedoel ik niet dat ik schuldig ben aan zijn verslaving. Daarmee bedoel ik dat ik mijn zoon niet kan helpen als ik zelf niet weet wie ik ben, wat mijn behoeftes zijn en waar mijn grenzen liggen.
Wat werkt niet?
Hoe kan je je kind helpen als zelf niet weet wie je bent? Hoe kan je van je kind verlangen dat hij/zij verantwoordelijkheid gaat nemen over het leven, als je dat zelf ook niet doet?
Lieve ouders, als je deze blog leest is dat niet voor niets. Je bent niet verkeerd als ouder, ik weet zeker dat jij het allerbeste met je kind voor hebt. Wat ik ook zeker weet is dat jij de verslaving van je zoon of dochter niet kan stoppen. Dat zal je kind zelf moeten doen. Maar wat je wel kan doen is je kind positief beïnvloeden. En dat lukt je niet door te zeggen wat hij of zij moet doen. Vergeet het maar. Dat heb je al vaak genoeg geprobeerd. Toch?
Wat werkt wel?
Het beste wat jij kan doen om je kind positief te beïnvloeden is aan jezelf werken. Als jij weer vertrouwen hebt in jezelf en verantwoording gaat dragen over je eigen leven heeft dit invloed op je kind. En niet zo’n beetje ook. Er wordt niet voor niks gezegd: je moet niet benoemen hoe je wilt dat je kind zich gedraagt, je moet het goede voorbeeld geven. Pas dan ben je in staat om je kind te bereiken en weer echt met elkaar in contact te komen. Om met je kind in verbinding te komen, zal je in eerst in verbinding met jezelf moeten zijn. En dan bied je je kind de mogelijkheid te kiezen voor het leven, om in verbinding te komen met zichzelf. Ik zou zeggen: waar wacht je nog op. Doe het voor jezelf, doe het voor je kind. Ik beloof je dat je leven veel dragelijker gaat worden.
