04
aug

Wat kan ik doen om mijn verslaafde zoon van de drugs af te helpen?

Mijn zoon is bijna 18 en woont op zichzelf; begeleid wonen. Hij leeft op dit moment ’s nachts. Overdag slaapt hij. Hij neemt niets meer aan van wat we zeggen. Hij doet echt wat hij zelf wil en ik moet het met lede ogen aanzien. Is er nou werkelijk niets wat ik kan doen om mijn verslaafde zoon van de drugs af te helpen? Deze vraag kreeg ik van een moeder. Lees in mijn nieuwste blog het antwoord op deze vraag.

Harde les

Als moeder wil je graag alles doen om je kind te laten stoppen met het gebruik van drugs. Maar hoeveel zorg je ook verleent, je kind gaat er helaas niet minder door gebruiken. Het is een hele harde les voor ouders om te beseffen dat je als ouder je kind niet van zijn verslaving af kan helpen.

Zware taak

Het maakt dat ouders van verslaafde kinderen voor een bijna onmenselijk zware taak staan in het leven. Ze moeten een weg zien te vinden om te stoppen met het mede in stand houden van de verslaving (ik noem dat een zorgverslaving) en tegelijkertijd toch een vorm vinden om betrokken te blijven. Hoe je dat doet, daar is helaas geen pasklaar antwoord op te geven. Daar moet elke ouder een eigen weg in zien te vinden.

Verantwoordelijkheid niet meer dragen

Wat je wel kunt doen is ervoor kiezen om de verantwoordelijkheid voor de verslaving van je zoon niet meer bij je te dragen en te houden, maar die verantwoordelijkheid bij het kind laten. Jij kunt er niet voor zorgen dat je kind stopt met zijn verslaving, dat is aan je kind zelf.

Aanvaarden zoals het is

Wat je zelf kunt bereiken, is dat je aanvaardt dat het is zoals het is: 'Ik ben een ouder van een verslaafd kind, ik heb het niet in de hand of het ooit goedkomt met mijn kind.’ Dat is een onzekere situatie die ongelofelijk pijnlijk is om mee te maken, maar toch zal het je helpen wanneer je dit aanvaardt. Natuurlijk blijf je altijd hopen dat de situatie verandert, maar het loslaten van hetgeen waar je geen controle over hebt, brengt je mogelijk rust. De pijn en het verdriet gaan er niet van weg, maar ze overheersen alleen niet meer zo. Het wordt dragelijker.

Ik wil leven, niet overleven

Ik persoonlijk heb op een gegeven moment de beslissing genomen: 'ik wil mijn leven terug, een leven waarin ik kan genieten, waarin er ruimte is voor meer dan alleen de zorg om de verslaving van mijn zoon. Ik wil leven en niet continu overleven.’ Hiervoor heb ik het idee los moeten laten dat er maar één manier is om dat te bereiken, namelijk dat mijn zoon zou stoppen met zijn verslaving. Ik ging steeds meer beseffen dat ik niet in de hand had of mijn zoon die beslissing ging maken. Dat was aan hem.

Verandering

Het klinkt heel tegenstrijdig, maar toen ik deze beslissing gemaakt had begon er langzaamaan iets te veranderen. Ik begon weer zin in dingen te krijgen en kon weer blij zijn. Ik kreeg zelfs weer energie om mezelf persoonlijk te ontwikkelen. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik op een andere manier naar mijn zoon en zijn verslaving ben gaan kijken en dát heeft er vervolgens weer voor gezorgd dat ik anders met hem om kon gaan. Het mooie is dat dit uiteindelijk heel veel invloed heeft gehad op mijn zoon. Hij is uit vrije wil in therapie en herstel gegaan. Helaas krijg je daar als ouder nooit garantie op. Maar je krijgt er in ieder geval wel je eigen leven mee terug. In mijn ogen is het dan ook heel belangrijk dat je goed voor jezelf blijft zorgen. Het kan nooit de bedoeling zijn dat je kind iedereen meetrekt in de negatieve spiraal. En wie weet wat het jullie allemaal gaat brengen als jij anders met de situatie om leert gaan.

 

Wil jij ook leren hoe je op een andere manier met de verslaving van je kind om kunt gaan? Vraag dan hier mijn gratis E-book ‘Handreikingen voor ouders van een kind met een verslaving’ aan.

 

HELP JE MIJ DIT ARTIKEL TE DELEN? DANK JE WEL!



Interessant artikel?

Vul je emailadres hieronder in, dan stuur ik je mijn blogupdates met advies direct toe.