Help, mijn kind is verslaafd!
Een golf van schrik door mijn lichaam. Nachten lang lag ik wakker. ‘Mijn kind is verslaafd!’ Hoe had dit in mijn gezin kunnen gebeuren?
Scheiding
Ruim tien jaar geleden besloten mijn ex-man en ik om uit elkaar te gaan. De scheiding hakte erin. Vooral mijn oudste kind, die op dat moment dertien was, kon moeilijk met de hele situatie omgaan. Hij wist zich geen raad met zijn gevoelens, angsten en eenzaamheid. Logisch, maar ik zag het niet. Ik was op dat moment teveel met mijn eigen problemen bezig.
Van het een in het ander
Mijn kind worstelde met negatieve gevoelens over zichzelf. Hij zocht naar een uitweg. Niet lang na de scheiding was het eerste jointje dan ook een feit. Ik zag er weinig gevaar in. Iedere puber probeert wel eens wat uit, zo dacht ik. Maar het bleef niet bij blowen. Hij moest voor zijn gevoel wat sterkers hebben om de angst, de pijn en het verdriet naar de achtergrond te kunnen verdrijven. Op zijn vijftiende al raakte hij verslaafd aan harddrugs. Speed.
Wat nu?
Nachten lag ik wakker. Piekeren, piekeren en nog eens piekeren. Wat nu? Hoe ga ik hem helpen? Bureau Jeugdzorg, Bijzonder Jeugdwerk Brabant, meerdere gezinscoaches en zelfs een tijdelijke uithuisplaatsing. Alles passeerde de revue, maar niets hielp écht.
Het hele gezin draaide alleen nog maar om mijn oudste kind, terwijl er nog een zoon en dochter rondliepen die de aandacht nodig hadden. Mijn zoon was brutaal, agressief en bleef nachten weg zonder iets te zeggen. Maar dat was nog niet alles. Hij haalde geld weg, sloeg gaten in deuren en was niet meer welkom op de HAVO. Daar zat hij dan op zijn vijftiende, een jaar thuis van school. Ook kwam hij in aanraking met de politie, justitie en de jeugdreclassering.
Alles
Alles, maar dan ook werkelijk alles, heb ik daarna gedaan om hem te laten stoppen met het drugsgebruik. Voor mijn eigen emoties had ik geen tijd. Ik durfde er niet aan toe te geven, omdat ik bang was dat ik zou breken.
Er moest een oplossing komen, want zo ging het niet langer. Ik startte met therapie. Daar ontdekte ik dat ik een negatieve overtuiging over mezelf had. Ik had het gevoel dat ik niet goed genoeg was. Zonder het te weten, bracht ik mijn eigen angsten en onzekerheden over op mijn kind. Onbewust wees ik hem keer op keer af. Het was een negatieve spiraal waardoor mijn kind zich steeds rotter ging voelen.
Bang voor afwijzing
Mijn kind raakte verslaafd omdat hij zichzelf wilde beschermen. Beschermen tegen de onbewuste afwijzing en veroordelingen van mij als ouder. De negatieve gevoelens van mijn kind ontstonden als een beschermingsmechanisme tegen de pijn van de afwijzing. Inmiddels heb ik geleerd dat ouders die onzeker zijn vaak onbewust een afwijzende opvoedingsstijl hanteren. Hoe kon ik mijn kind in hemelsnaam zelfvertrouwen bijbrengen als dat bij mezelf ontbrak?
Kans op verandering
Natuurlijk had ik door kunnen gaan op de oude manier en weg kunnen blijven lopen voor mijn gemaakte fouten. Maar het waren geen fouten. Het was onwetendheid. En juist daarom was het zo goed dat ik de waardevolle kans op verandering aangreep. Pas toen ik de negatieve overtuiging dat ik niet goed genoeg was achter me kon laten, kon ik mijn kind de juiste hulp bieden.
Met ‘Mijn kind is verslaafd’ zet ik mijn kennis en ervaring in om ouders van een kind met een verslaving dezelfde groei door te laten maken. Samen gaan we voor een positieve verandering in jullie gezinsleven!
Wil je tips om de relatie met je verslaafde kind te versterken?
Vraag dan mijn gratis E-book aan. Hierin krijg je praktische handreikingen om de relatie met je kind actief te versterken. Je leert op een laagdrempelige manier je grenzen aan te geven, met aandacht te luisteren en sterker te worden in de relatie met je kind.
